ဂျပန် ရှိ အပြာ ရုပ်ရှင် ထုတ်လုပ်နေမှု များသည် လွန်စွာ မှ ကြီးမား ကျယ်ပြန့်သည့် လုပ်ငန်းကြီး ဖြစ်သည်ဟု ၂၀၂၃ ဩဂုတ်လ ၁၉ ရက်‌နေ့ထုတ် အီကော်နောမစ် မဂ္ဂဇင်းကြီးမှ "Japan’s porn industry comes out of the shadows" ဆောင်းပါးဖြင့် လေ့လာ ဖေါ်ပြထားသည်ကို ကောက်နှုတ် တင်ပြလိုက်ပါသည်။

တလလျှင် ဗီဒီယို ဇာတ်ကားပေါင်း ၄,၅၀၀ ခန့် ထုတ်လုပ် ဖြန့်ချီနေပြီး တနှစ်လျှင် ဝင်ငွေ ယန်း ၅၅ ဘီလီယံ (အမေရိကန် ဒေါ်လာ သန်း ၃၈၀) ရှိနေသည်။ သရုပ်‌ဆောင်များ အပါအဝင် လူပေါင်း ၁၀,၀၀၀ ခန့် ဝင်ရောက်လုပ်ကိုင်နေသော လုပ်ငန်းကြီးလည်း ဖြစ်သည်။

၂၀၁၀ ကျော် အစောပိုင်း နှစ်များ အတွင်း အမြင့်ဆုံးသို့ ထိုးတက်သွားပြီး နောက်ပိုင်း အတန်ငယ် လျော့ကျ လာခဲ့သော်လည်း အဓိက ပို့ကုန်တခု အဖြစ် ရပ်တည်နေဆဲပင် ဖြစ်သည်။ ထိုသို့ အပြာရုပ်ရှင် ရိုက်ကူး ထုတ်လုပ် ဖြန်ချီမှု ကို တရားဝင် ပိတ်ပင်ထားသည့် တောင်ကိုရီယား နိုင်ငံသို့ပါ တင်ပို့လျှက် ရှိသည်။ တိုင်ဝမ် မြို့တော် တိုင်ပေတွင် တခါက ဂျပန် အပြာမယ်များ၏ ပုံဖြင့် ရထားစီး ကပ်ပြား (မက်ထရိုကပ်) များ ကို ဖြန့်ချီခဲ့ဖူးသည်။

ဂျပန်၏ အပြာရုပ်ရှင် ထုတ်လုပ်မှု သည် ဥပဒေကြောင်းအရ လွတ်လွတ် ကင်းကင်း လုပ်ကိုင်ခွင့် ပြုထားခြင်းမျိုးတော့ မဟုတ်ပေ။ သို့သော် ၂၀၂၂ မေလ တွင် အစိုးရမှ ဥပဒေပြဋ္ဌာန်း လာသည့် အခါတွင်တော့ ထိုလုပ်ငန်းကြီးသည် လူမြင်ကွင်းသို့ ထွက်လာခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ 

ထိုဥပဒေတွင် အမျိုးသမီးများအား နည်းမျိုးစုံ ဖြင့် ဖျားယောင်း မြူဆွယ် အသုံးချ ခံရမည့် အရေးမှ ကာကွယ်နိုင်ရန် မရိုက်ကူးခင်ကပင် ပါဝင်သရုပ်ဆောင်သူများ နှင့် ကန်ထရိုက်စာချုပ် အရင် ချုပ်ဆိုရမည်ဟု ပါရှိသည်။ ထိုစာချုပ်တွင် မည်သိူ့သော အခန်းမျိုးတွင် သရုပ်ဆောင်ရမည်ဟု ရှင်းလင်းစွာ ဖေါ်ပြထားရမည်ဟု ဆိုသည်။

ထိုဥပဒေအား စတင် တင်သွင်းခဲ့သည့် ဂျပန် အတိုက်အခံ ပါတီ ဖြစ်သော ဖွဲ့စည်းပုံ ကျ ဒီမိုကရက်တစ် ပါတီ မှ အမျိုးသမီး အမတ် ဖြစ်သူ ရှီရိုမူရာ အာကာရာ မှ အမျိုးသားများ လွှမ်းမိုးနေသည့် ပါလီမန် တွင် သူမ၏ ဥပဒေ အား အတည်ပြုနိုင်ခဲ့ခြင်းသည် "အံ့မခန်း" ဖြစ်ခဲ့ရသည်ဟု ထုတ်ဖေါ်ပြောဆိုခဲ့သည်။

၂၀၂၀ တွင် အစိုးရ မှ ကွင်းဆင်းကောက်ယူခဲ့သော စစ်တမ်းအရ အသက် လေးဆယ်အောက် အမျိုးသမီး လေးဦး တွင် တဦး သည် လမ်းများပေါ်တွင် ကြော်ငြာများ ကမ်း၍ မော်ဒယ် သရုပ်ဆောင် အလိုရှိသည်ဟု လိမ်ညာ ခေါ်ယူခြင်း ခံခဲ့ရာမှ ထိုအလုပ်မျိုးထဲ ရောက်လာရကြောင်း သိခဲ့ရသည်ဟု ဆိုသည်။

ပြီးခဲ့သည့် နှစ် အတွင်း ဂျပန်တွင် အသက် နှစ်ဆယ် ပြည့်လျှင် အရွယ်ရောက်ပြီဟု ယခင်က သတ်မှတ်ထားရာမှ ဆယ်ရှစ်နှစ် အထိ လျော့ချပေးလာသဖြင့် အပြာရုပ်ရှင် ထုတ်လုပ်နေမှုအား အရေးတကြီး ကိုင်တွယ် ‌ဖြေရှင်းရဖို့ ဖြစ်လာခဲ့သည်။

ထိုသို့ လျော့ချပေးခဲ့မှု ကြောင့် ဆယ်ကျော်သက် အရွယ် ကျောင်းသူလေးများသည် အပြာလုပ်ငန်း၏ ပစ်မှတ် များ ဖြစ်လာခဲ့သည်။

သို့သော် ထိုဥပဒေအား အပြာရုပ်ရှင်လုပ်ငန်းမှ ပြင်းထန်စွာ တုန့်ပြန်ပြောဆိုခဲ့သည်။ ထိုဥပ‌ဒေအား သုံးလ အတွင်း ပြဋ္ဌာန်း‌ပေးခြင်း မပြုမီ သားကောင် ဖြစ်ခဲ့ရသည် ဟု ဆိုသည်များအား တွေ့ဆုံမေးမြန်းခဲ့သော်လည်း ထိုလုပ်ငန်းတွင် လိုလိုလားလား လုပ်ကိုင်နေသူများ၏ သဘောထားကို မေးမြန်းခဲ့ခြင်း မရှိဟု ပြောဆိုလာကြသည်။

ထိုဥပဒေ ပြဋ္ဌာန်းပြီးနောက်တွင် အပြာရုပ်ရှင် သရုပ်ဆောင်များ၏ ဝင်ငွေများ ကျဆင်းသွားခဲ့ရသည်ဟု ဆိုသည်။ ဥပဒေတွင် လိုက်နာရမည့် အချက်အလက်များသည် လက်တွေ့မကျဟု ဝေဖန်ခဲ့ကြသည်၊ ကန်ထရိုက် လက်မှတ်ထိုးပြီး တလ အကြာမှသာ စတင်ရိုက်ကူးခွင့် ပြုခြင်း၊ ရိုက်ကူးပြီးပါကလည်း လေးလအတွင်း ဖြန့်ချီခွင့် မပြုခြင်း အစရှိသည့် အချက်များကို ထောက်ပြခဲ့ကြသည်။

ဂျပန်တွင် ပြောင်ပြောင်တင်းတင်း လုပ်ကိုင်နေသည့် ကုမ္ပဏီများ ရှိသလို ခိုးကြောင်ခိုးဝှက် လုပ်ကိုင်နေသူများလည်း ရှိနေ၍ မည်မျှအထိ သက်ရောက်မှု ရှိနိုင်သည် ဆိုသည်က မသဲကွဲလှပေ။

သို့သော် လိင်ရုပ်ရှင်များကို အထူး အားပေးခဲ့သော ဂျပန်တွင် ယခုအခါ ထိုရုပ်ရှင်များ အရေး အလေးအနက်‌ ပြောဆို ဆွေးနွေးလာသည်ကပင် အနည်းဆုံးတော့ တိုးတက်မှု ဟု ဆိုရမည် ဖြစ်သည်။