စစ်အာဏာ ရှင် မှန်သမျှသည် တတိုင်းပြည်လုံး ကျပ်တည်းလာနေသော စီးပွားရေး၊ လူမှုရေး ပြဿာနာ များ ကို မည်သည့် အခါမျှ ဖြေရှင်းနိုင်ခဲ့ကြခြင်း မရှိ၊ ဖြေရှင်းရန် ကြိုးစားခဲ့ကြသော်လည်း အလွဲလွဲ အချော်ချော် အတွေးအခေါ်များ၊ ကိုယ်ကျိုးစီးပွား ကာကွယ်လိုမှု များကြောင့် အောင်မြင်ခဲ့ခြင်း မရှိ။

ထိုသို့ သော အားနည်းချက်များကို ဖုံးကွယ်ရန် ကြိုးပမ်းမှု အဖြစ် မြန်မာပြည်မှ စစ်ဗိုလ်ချုပ်များသည် ဘုရားတည်ကြ၊ ထီးတင်ကြဖြင်ု မြန်မာတို့၏ ဗုဒ္ဓဘာသာ ရိုသေကိုင်းရှိုင်းမှု ကို အသုံးချကာ ဆူလွယ်နပ်လွယ် ကြိုးစားခဲ့သည် ချည်းပင် ဖြစ်သည်။

ဗိုလ်နေဝင်းသည်ပင် ဘာသာရေး ကိုင်းရှိုင်းသူ တဦး မဟုတ်‌သော်ငြား တိုင်းပြည်စီးပွားရေး အခြေအနေ မဟန် ဖြစ်လာသည့် ၁၉၈၀ ကျော် နှစ်များအတွင်း တွင် မဟာဝိဇယ စေတီ တည်လာရတော့သည်။

ဗိုလ်သန်းရွှေသည်လည်း တိုင်းပြည်စီးပွား ပျက်ပြားလာသည့် ၂၀၀၃ နောက်ပိုင်းတွင်လည်း ထီးတင်၊ ဘုရားတည် လုပ်လာရသည်။

ထိုအထဲတွင် ခြွင်းချက် အဖြစ် ဦးသိန်းစိန်ကို ချန်ထားရမည် ဖြစ်သည်။ သူ့လက်ထက်တွင် ကဏ္ဍစုံ ပြုပြင် ပြောင်းလဲမှု များ နှင့် အတူ လူထုက ပါလာခဲ့သည်။ သံဃာများကို မီးလောင်ဗုံးပင် ကပ်ခဲ့သေးသည်။

အားလုံးထဲတွင် အဆိုးဆုံးကတော မင်းအောင်လှိုင်ပင် ဖြစ်သည်။ ၎င်းလက်ထက်တွင် တိုင်းပြည်သည် ဒုတိယ ကမ္ဘာစစ် နောက်ပိုင်း အဆိုးဆုံး အခြေအနေ နှင့် ရင်ဆိုင်နေရပြီ ဖြစ်၍ နတ်ရူး၊ မှော်ရူးများနှင့် ပေါင်းကာ ဘုရားကု ကုနေရသည်။ ၎င်းအဖို့က သာသနာဒါယကာ ဆိုကာ လူထုက ကြည်ညိုနိုင်မည့် နည်းလမ်းဆို၍ ဒါပဲ ကျန်တော့သည်ဟု ယူဆလာသည်။

စစ်ဗိုလ်ချုပ်ဟောင်းကြီးများသည်လည်း တိုင်းပြည် စုတ်ပြတ်သတ်လာနေသည်က အရေးမကြီး စစ်တပ် အတွင်း စည်းလုံးညီညွတ်နေမှသာ သူတို့ နေပြည်တော်တွင် မတောင့်မတ မကြောင့်မကြ ဖြင့် နေနိုင်မည် ဆိုက မျက်နှာပြောင်တိုက်ပြီး မင်းအောင်လှိုင်အား ထောက်ခံမှု ပြနေရသည်။ 

ထို့အတွက် မင်းအောင်လှိုင်၏ ဘူမိဖဿမုဒြာ ထိုင်တော်မူ ဗုဒ္ဓရုပ်ပွားတော် တည် ဆောက်နေမှုကို မျက်နှာ မသာမယာဖြင့် ရောက်လာကြရပြန်သည်။ မင်းအောင်လှိုင်သည် သူတို့ ကြိုးစားပမ်းစား ရေးဆွဲ အတည်ပြုထားသည့် ဖွဲ့စည်းပုံ အား ဖေါက်ဖျက်ကာ လေးကြိမ်မြောက်ပင် အရေးပေါ် အခြေအနေ ကို သက်တမ်းတိုးတော့မည် ဖြစ်သည်၊ ‌ထိုအကြောင်းကို နတ်သံနှော၍ သံတော်ဦး တင်နိုင်ရန် ကြံဖန် အကြောင်းပြ၍ ထိုကဲ့သို့ လူစု လူဝေး နှင့် ခေါ်ယူလိုက်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ၎င်းမှ ထို ခြောက်လ အတွင်း မည်သို့ မည်ပုံ ထိုးစစ်ဆင် ချေမှုန်းသွားမည့် အကြောင်း မစားရ ဝခမန်း ပြောဦးမည်လည်း ဖြစ်သည်။

ယခုအခါ သူတို့အားလုံး အခြား ဘာမှ မစဉ်းစား အားတော့ပဲ နေပြည်တော်တွင် ဥမကွဲ သိုက်မပျက် နေနိုင်ဖို့ မင်းအောင်လှိုင်ကိုသာ အားကိုးရတော့မည် ဖြစ်သည်။

လောကအကြောင်း နှင့် ဓမ္မအကြောင်းကို ရှင်းရှင်း ပြတ်ပြတ် မစဉ်းစား တတ်ကြသည့် အတွက်ကြောင့် မြန်မာပြည်၌ ပြဿနာများ မပေါ်တန်ဘဲလျှက် ပေါ်ပေါက်နေရသည်ဟု ဆရာကြီး ရွှေဥဒေါင်းက ဖွင့်ဆို ရေးသားခဲ့ဘူးသည်။

ဤသည်ကို ကြည့်၍ ဗုဒ္ဓဘာသာ ကို အာဏာရရေး လမ်းကြောင်း အတွက် အသုံးချလာနေသည်မှာ ယခုတိုင် မဟုတ် ဆရာကြီး၏ ခေတ်ကပင် ရှိနေခဲ့ဘူးသည်မှာ အထင်အရှားပင် ဖြစ်သည်။

ဤသည်က နိုင်ငံတော်ကို ကာကွယ်ရန် ဖွဲ့စည်းထားသော စစ်တပ်၏ အလုပ် ဖြစ်ပါသလော၊ တိုင်းပြည်ကြီးသည် ငြိမ်းချမ်းသာယာနေ၍ သာသနာ အကျိုး ဝင်ရောက် ထမ်း ရွက်နေကြခြင်း ဆိုသည်လည်း ရှိစေတော့၊ ယခု တော့ မိမိတို့ အလုပ်ကိုပင် နိုင်နင်းအောင် မလုပ်နိုင်သေးပဲနှင့် ကိုယ်နှင့် မပတ်သက်သော အလုပ်များ ဖြင့် တိုင်းပြည်ဘဏ္ဍာငွေများကို ဒလဟော ဖြုန်းတီး ပြစ်နေပေသည်။ မိမိ၏ ကိုယ်ပိုင်ငွေကြေး အင်အားဖြင့် ရွှေအတိပြီးသော ပလ္လင်တော်ကြီး လှူဒါန်းမည်ဆိုက (လှူမည်ဆိုက လှူနိုင်သည်) နတ်လူသာဓု ခေါ်ကြမည်သာ မဟုတ်ပါလော။

ဥပမာ အားဖြင့် ဆိုရမူ ဌာန တခုတွင် အကြီးအကဲတဦးသည် သူ၏ ရုံးခန်း အတွင်း နှစ်နာရီခန့် တရားထိုင်နေသည်ဆိုက သူ့ကို တွေ့မှ ကိစ္စပြီးပြတ်မည်ဖြစ်၍ စောင့်ဆိုင်းနေရသူများထဲမှ အဆိုပါ အကြီးအကဲသည် တရားသမား ဖြစ်၍ ကြည်ညိုလှပါသည် ဆိုကာ ပြောဆိုချီးမွမ်းသူသည် လွန်စွာ နည်းပေလိမ့်မည်၊ ဤကဲ့သို့ပင်။

ဒီအကြောင်းနှင့် ပတ်သက်၍ ဆရာကြီး ရွှေဥဒေါင်းကပင် သူ၏ တသက်တာမှတ်တမ်း နှင့် အတွေးအခေါ်များ အပိုင်း (၂) တွင် ယခုလို ခေါင်းစဉ်တပ်၍ ရေးသားခဲ့ဘူးသည်ကို အလျဉ်းသင့်၍ တင်ပြလိုပါသည်။

 *“ကြောက်စရာ ကောင်းသော အစိုးရ”*

 *ကျွနုပ်၏ ယုံကြည်ချက်တခုမှာလည်း တိုင်းပြည် အုပ်ချုပ်သူ တယောက်သည် တိုင်းသူပြည်သား ချောင်ချိသက်သာရေး နှင့် ကုသိုလ်ရေးကို တွဲဖက် ဆောင်ရွက်နိုင်က ဆောင်ရွက်သင့်သည်မှာ မှန်သော်လည်း တိုင်းသူပြည်သား တို့ အကျပ်ခံပြီး တိုင်းသူပြည်သားတို့ ငွေဖြင့် မိမိ ကုသိုလ်ရအောင် ဖြစ်စေ၊ (ဒီနေရာတွင်တော့ မိမိအာဏာရရေး ဖြစ်စေ ဟု ကျွန်တော်က ထပ်မံ ဖြည့်စွက်လိုပါသည်)၊ တိုင်းသူပြည်သားများ ကုသိုလ်ရအောင် ဖြစ်စေ ပြုလုပ်သည် ဆိုပါလျှင် ထိုသူသည် လောကရေး နှင့် ဓမ္မရေး ကို ပိုင်းခြားနားလည်သူ မဟုတ်ဟု ဆိုချင်သည်။*

 *အစိုးရ၏ ဝတ္တရားသည် တိုင်းသူပြည်သားတို့၏ စားနေဝတ် အဆင့်အတန်းကို မြှင့်တင်ပေးရန် ဖြစ်၍ နတ်ပြည်သို့ တင်ပေးရန် တာဝန် မရှိချေ။*

 *အုပ်ချုပ်သူ တစ်ယောက်သည် သူ ကုသိုလ်လိုချင်ပါက သူ၏ ချွေးနှဲစာဖြင့် ပေးကမ်းလှူဒါန်းရာ၏၊ ပြည်သူပြည်သား၏ အခွန်တော်ငွေကို တိုင်းသူပြည်သား၏ လက်ငင်း ပစ္စက္ခ အကျိုးအတွက်မှ တပါး မည်သည့် ကုသိုလ်ရေး အတွက် မဆို သုံးထိုက်သည်ဟု အထင်ရောက်လာလျှင် ထိုအစိုးရ သည် ကြောက်စရာကောင်းသော အစိုးရ တခု ဖြစ်လာနိုင်သည်။”*

အမျိုးဘာသာ သာသနာ မြှင့်တင်ရန်မှာမူ အူမတောင့်မှ သီလ စောင့်နိုင်မည် ဟူသော စကား အတိုင်း နိုင်ငံသားများ ကြွယ်ဝလာအောင် ဦးစားပေး လုပ်ဆောင်ရမည် ဖြစ်သည်။ မိမိတို့ ၏ တထွာမျှသော ဝမ်းဗိုက် ကလေး ဖြည့်နိုင်ရေး အတွက် မနက် မိုးလင်း မှ မိုးချုပ် သေလုအောင် ရုန်းကန်နေရသူများ များသထက် များလာပါလျှင် မည်သူမျှ ဘာသာရေး ကို ဦးလှည့်နိုင်ကြတော့မည် မဟုတ်ပေ။ လူချမ်းသာများ၏ ဘာသာ သာလျှင် ဖြစ်သွားပေတော့မည်။ မိမိ၏ ချွေးနှဲစာဖြင့် ရင်သွေးများကို သာသနာဘောင်သို့ မသွတ်သွင်းနိုင်ရှာသော မိဘ များ တိုင်းပြည်တွင် မည်မျှ အထိ ရှိနေပေပြီနည်း။ ဆင်ခြင် သင့်လှသည်။

တိုင်းပြည် စီးပွားတိုးတက်ရန် နွံနစ်နေသော လှည်းဘီးကြီးအား တွန်းတင်နေရသကဲ့သို့ ရုန်းကန်နေရသော ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည် အစိုးရ ကြောင့် သာသနာညှိုးနွမ်းမည်ဟူသော အယူအဆသည် မိမိ လိုဘမပြည့်သော ဆရာတော်များ နှင့် ၎င်းတို့ကို အသုံးချကာ နိုင်ငံရေး ကို အချောင်နှိုက်ချင်သူများ၏ လက်သုံးစကား ဖြစ်လာရသည်။ 

အစိုးရ ၏ တာဝန်သည် နိုင်ငံသားများ အား ဆင်းရဲတွင်း မှ ဆွဲထုတ်ရန်သာ ဝတ္တရား ရှိသည်။ ထို့အတွက်လည်း ပြည်သူတရပ်လုံးက ယုံကြည်ကိုးစားစွာဖြင့် ၎င်းတို့ဘဝ တိုးတက်ရာ တိုးတက်ကြောင်း အတွက် ရွေးချယ်တင်မြှောက်ခဲ့ကြခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ ဘုရားတည် ကျောင်းဆောက်ပေးရန် တင်မြှောက်ခဲ့ကြခြင်း မဟုတ်။ ၎င်းတို့ အပေါ် ပြည်သူများက ပေးအပ်လာသော တာဝန်ကို ဦးလည်မသုံ ထမ်းရွက်နေသော အစိုးရသည်သာ တာဝန်သိသော အစိုးရ ဖြစ်သည်ကို ကောင်းစွာ ခွဲခြား သိနားလည် ထားမှ ဖြစ်ပေမည်။

အမျိုးဘာသာ သာသနာ ဟု ကြွေးကြော်နေသူ များ သည် မိမိတို့ တဝမ်းတခါး လှရန် မည်သို့ လုပ်ဆောင်ပေးကြမည် ဆိုသည်ကို နိုင်ငံသားများ အရင်ဆန်းစစ်ရန် လိုပေသည်။ မိမိတို့အားလုံး သာသနာဘောင်တွင်သာ မွေ့လျော်ကြတော့မည်ဆိုက ထိုသို့ ဆန်းစစ်ရန်တော့ မလိုလှပေ။ မိမိတို့အား လက်ခံမည့် ဘုန်းကြီးကျောင်းများ ရှိနေရေးသည်သာ ပဓာန မဟုတ်ပါလော။

သာသနာ ဝန်ထမ်း ဆရာတော် အချို့ကလည်း မိမိတို့ လက်ညိုးညွှန်၍ လိုရာဖြစ်စေရန် ငွေထုတ်ပိုက်ပြီး ရောက်လာမည့် အစိုးရမျိုးကိုသာ ဗန်းတင်လိုကြသည်။ ထိုသို့သော လူများကလည်း ထိုဆရာတော်ကြီးများအား ကြည်ညိုနေသူ အချို့၏ မဲ များ ရရှိရေး အတွက် လာဘ်ထိုးကြပြန်သည်။ ၎င်းတို့ စိတ်ထဲတွင် နိုင်ငံသားများ ကြီးပွားတိုးတက်ရေး ဆိုသည်က လားလားမျှ မရှိပေ။ အနည်းဆုံး ၂၀-၃၀% လောက်သာ ရှိနေမည် ဆိုငြားအံ့ သယံဇာတ ပေါကြွယ်ပြီး အလုပ်လုပ်ချင်သူ များ အများအပြား ရှိနေသည့် မြန်မာပြည်သည် ထိုသို့သော အခြေအနေမျိုးကို လုံးဝ ရောက်လာနိုင်စရာ အကြောင်း မရှိပေ။

ပြည်သူတို့ ၏ ခုခံတွန်းလှန်စစ် မုချ အောင်ရမည်!!!

ဓါတ်ပုံ - ‌ဧရာဝတီ သတင်းစဉ်